அன்பு பேசிய வார்த்தைகளில் கோபமடைந்து அழைப்பை துண்டித்த கவி தனக்குள்ளே உழன்று கொண்டிருந்தாள்.நள்ளிரவு தாண்டியும் தூக்கம் வரவில்லை. திரும்ப திரும்ப அவன் பேசிய வார்த்தைகள் தாக்கம் அவளுக்குள் சத்தமிட்டுக் கொண்டேயிருந்தது.
இவனா இப்படி கேட்டான்…? என்று இன்னமும் நம்பவே முடியவில்லை.முதலில் அவன் கெட்டவன் என்ற கண்ணோட்டத்தில் மட்டுமே...
கவி தன்மீது வைத்திருக்கும் நேசத்தை தங்களது பிரிவுதான் அவலுக்கு உணயத்தும் என்றுதான் அவளை தவிர்த்தான்.ஆனால் இவ்வளவு தவித்துப் போவாள் என்று அவனும் எண்ணியிருக்கவில்லை.தன்னையே நொந்து கொண்டவன் தப்புதான்….டா மன்னிச்சிடு என்றும் மனதார.
இனிமே எப்பவும் என்னை விட்டு போக மாட்டீங்க ல்ல….என்று குழந்தை போல்
கேட்பவளின் உச்சந்தலையில்...
திருமணம் முடிந்து காலை மதியம் விருந்து ஏற்பாட்டை சந்தியா கவனித்துக் கொண்டாள்.மதிய உணவு புவனேஷ் வீட்டில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.பிறகு அன்பரசன் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தனர் மணமக்கள்.
சுகுணா புதுமண தம்பதிருக்கு தனிமை தர வேண்டி மாயாவை இன்றொரு நாள் தான் பார்த்துக் கொள்வதாக சொல்ல அன்பரசன் மென்மையாக...
ஒரே வாரத்தில் திருமணம் என்றதுமே கவியை கம்பெனி செல்ல வேணடாம் என்று மறுத்துவிட்டான் அன்பரசன்.
அடுத்தநாளே பைக்கில் அவள் இடம் வந்து நின்றவன்
அடுத்த அடுத்த நாட்களில் அவளுக்கான உடையை,நகையை எல்லாம் அவளே தேரந்தெடுக்கட்டும் என்று அழைத்துக் கொண்டு சுற்றினான்.
திருமணத்திற்க்காக பட்டுப்புடவை...
சேகரின் அம்மா என்ன நடந்துச்சு…?எதுக்கு இப்படி கத்திட்டு இருக்க….?என்று சுகுணாவை கேட்க
இதற்காகவே காத்திருந்த சுகுணாவோ
அது வந்து அத்தை….. இன்னைக்கு ஒரு பையன் என்கிட்ட வந்து நம்ம கவியை விரும்புறேன்.மொறைப்படி கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுங்க னு கேட்குறான்.
கல்யாணம் என்றதும்...
சுகுணா காமாட்சி அம்மாவிற்கு முன்பு கண்ணத்தின் மீது கைவைத்து அமர்ந்திருந்தாள்.
என்னடி கப்பல் கவுந்த மாதிரி கண்ணத்துல கை வத்து உக்காந்திருக்க என்றதும் நடந்ததை விவரித்தார்.
எப்போதும் போல செவ்வாய்கிழமை முருகன் கோவிலுக்கு சென்ற தன்னை நோக்கி வந்த இளைஞனிடம் குழப்பமாக யார்...
இது யார் வீடு என்று தலையை சொறிந்து கொண்டே இறங்கி அன்பரசனுடன் இணைநாது நடந்தாள் கவி.
அவனை ஒருமுறைப் பார்த்தவள் கேட்டாலும் சொல்ல மாட்டான்.எதுக்கு கேக்கணும். என்று தோளைகுலுக்கி விட்டு நடக்க
அன்பு அந்த வீட்டின் கதவை தட்ட உள்ளே ஏதோ...
வழி நெடுகிலும் சும்மா தான சொல்றீங்க.
விளையாட்டுக்கு தான…. எனறு கேட்டு கேட்டு அன்புவை நச்சரித்துக் கொண்டே வந்த கவியிடம்
அவனோ போய் தெரிஞ்சுக்க நிஜமாவா? இல்லையானு என்று ஒற்றை வார்த்தையில் முடித்துவிட இவளுக்கு உள்ளுக்குள் பகீரென்றது.இருந்தாலும் இல்லை அப்படியெல்லாம் இருக்காது...
வெளியில் வந்தவுடன் கையில் தூக்கி வைத்திருந்த மாயாவை முத்தமிட்டவன் " உன் மம்மி ஓகே சொல்லிட்டா….பாப்பூ" என கூச்சலிட
தலையிலடித்துக் கொண்ட கவியோ ஹய்யோ… யாராச்சும் பாக்க போறாங்க…. கத்தாதீங்க என சொல்ல
எல்லாம் உன்னால தான்டி …. என்று சொல்லி ...
கவிக்கு தன் மனது புரியாமல் எல்லாம் இல்லை.இப்போதும் அன்பரசன் மட்டுமே அவளுக்கு பிடித்தமான ஆண்மகன்.அவனை பிரிந்ததில் இத்தனை கொண்ட தவிப்பு அவளுக்கு உணர்த்தியிருந்தது.தன் மனம் அவன் பால் கொண்ட நேசத்தையும் அன்பையும்.ஆயினும் ஏதோ ஒன்று அவளுக்கு உறுத்திக் கொண்டேயிருந்தது.உறங்கிக் கொண்டிருந்த மாயாவை கைவிரல்கள் தானாகவே வருடினார்கள்.
ஒருவேளை...
